مه من با رقیبان جفااندیش می آید

ز غوغایی که می ترسیدم اینک پیش می آید

چه چشمست این؟ که هرگه جانب من تیز می بینی

ز مژگان تو بر ریش دلم صد نیش می آید

جمالت را به میزان نظر هرچند می سنجم

به چشم من رخت از جمله خوبان پیش می آید

مرا این زخم ها بر سینه از دست خودست، آری

کسی را هر چه در پیش آید ز دست خویش می آید

فلک تاج سعادت می دهد ارباب حشمت را

همین سنگ ملامت بر سر درویش می آید

هلالی، روز وصل آمد، مکن اندیشهٔ دوری

که این اندیشه ها از عقل دوراندیش می آید